De bus rijdt door steden, dorpen en plekken met zo weinig huizen dat ze bijna geen dorpen te noemen zijn. Een grote touringbus volgepakt met veertig Nederlanders die op weg zijn naar de kleinste dorpjes en de meest afgelegen plekken. Van post naar post, dat is wat de groep de afgelopen twee dagen heeft gedaan. Door de sinaasappelgaarden, over stoffige wegen met scherpe haarspeldbochten. Niks is voor de chauffeur te gek. In de bus houdt men af en toe het hart vast. Vooral als de bocht net iets te ruim lijkt te zijn genomen, maar uiteindelijk komt het altijd goed. Zo zijn er de afgelopen twee dagen al heel wat posten bezocht.
Bij elke naderende post begint er iemand zenuwachtig om zich heen te kijken. “Is er een punt van herkenning? lopen er mensen over straat die ik toevallig nog ken?” vraagt een nerveuse veteraan zich dan af. Als de bus tot stilstand komt schiet hij uit zijn stoel, met twijfel in zijn ogen loopt hij de bus uit. Op de post is hij even stil, hij kijkt rond. Wat zou er door zijn hoofd gaan? Zijn het de herinneringen die opkomen of is het een zoektocht naar herkenning.
Sommige posten staan op de top van een berg. Van de originele post staan er nog wat betonnen muurtjes, niet meer dan dat. Toch komen de verhalen op. Met fotoboekjes worden er herinneringen opgehaald. Er zijn ook posten, vooral in dorpen, waar niks van de oude post over is. Er zijn winkels of huizen gebouwd op de plek waar het allemaal heeft gestaan. Er worden verhalen verteld, iedereen leeft mee. Het zijn de momenten dat de groep een echte eenheid vormt.
Het thema van de reis; ‘herdenken en vieren’ komt overal om de hoek. Er wordt stilgestaan bij de momenten van toen, maar weer terug in de bus heeft iedereen weer een grote mond. Grappen en grollen, muziek en geklets. Er zijn een aantal posten waar maten zijn omgekomen. Negen Nederlanders in totaal, ieder met een eigen verhaal, een veel te kort leven. Op de plekken waar zij zijn omgekomen wordt er herdacht. Een exercitie, een zucht en daarna het plaatsen van stenen. De stenen staan symbool voor de gedachten. Een manier van verwerken en herdenken.
– Miral de Bruijne
