“Hallo met Johan, ik ben vanavond in de buurt met m’n vrachtwagen, heb je tijd om samen wat te gaan drinken en herinneringen ophalen uit onze Libanon tijd?” Met dit telefoontje begint mijn terugkeerreis. Het is eind juli vorig jaar en op de markt van het West Zeeuws Vlaams IJzendijke zien Johan en ik elkaar na 34 jaar terug. We halen de herinneringen op van onze gezamenlijke tijd in Libanon, herstel peloton 1982.
Dan hoor ik dat er een terugkeerreis komt, Johan en ik besluiten ons allebei in te schrijven voor de reis. Ondanks dat Libanon mij nooit heeft losgelaten, had ik tot die tijd nooit aan een terugkeer gedacht. Ik denk regelmatig terug aan Libanon. Dan pak ik mijn laptop erbij en bekijk ik de ruim 800 foto’s uit die tijd, die ik op mijn laptop heb gezet. Zo sta ik stil bij de overwegend mooie tijd die ik daar heb gehad.
Mijn voorbereiding
Ik vraag me af of het is omdat je, naar mate je ouder wordt, opzoek gaat naar de verbondenheid en het kameraadschap van toen. Het is een heimwee naar het gevoel van toen. Met een ‘rugzakje’ ga ik terug. Omdat ik bang was dat het gevoel van toen een keerzijde kan hebben, ben ik voor advies nog langs de huisarts geweest. Op zolder ben ik opzoek gegaan naar de fotoalbums met de originele foto’s, maar vooral naar de verhalen die ik bij de foto’s had opgetekend. Daar op zolder, spit ik de originele ‘Dubbel vier’s’ door, zo ga ik in mijn gedachten weer terug naar die tijd. Ik lees mijn aantekeningen boekje met mijn dagelijkse belevenissen tijdens de missie door. Hierin staan de dagelijkse belevenissen van mijn hal jaar als Dutchbatt opgetekend. Weer terug van zolder pak ik mijn laptop erbij. Op het internet struin ik diverse UNIFIL-websites af om me in te lezen over de huidige situatie in het Zuiden van Libanon.
Na bijeenkomst in Doorn
Na de bijeenkomst in Doorn is het emotionele proces eigenlijk pas echt op gang gekomen. De ontmoeting met de medereizigers, hun verhalen en alle info die we daar te horen krijgen zorgt ervoor het besef van de terugkeer pas echt terugkomt. Tijdens de ruim twee uur durende terugreis naar huis besluit ik een fotoboekje te maken van al mijn gedigitaliseerde foto’s van mijn tijd en deze mee te gaan nemen naar Libanon.
Mijn tas is voor een deel al gepakt
In dit boekje staan foto’s met bijschriften die mijn verhalen vertellen uit die tijd. Foto’s van de TD, de omgeving van Haris, de Israëlische invasie, uitstapjes naar Naqoura en naar zee. Maar ook foto’s van alle Dutchbatt posten en hun omgeving, welke ik in mijn tijd als instrumentmaker heb bezocht maar ook unieke foto’s van de Amerikaanse zesde vloot voor de kust van Beiroet ten tijde van de rotatie via Beiroet.
Bij het samenstellen van dit naslagwerk besef ik mij terdege dat het er nu heel anders uit zal zien. Toch ga ik ervanuit dat er punten van herkenning zullen zijn. Het boekje is uiteindelijk ruim 60 pagina’s dik geworden en hij zit al in mijn koffer. Naast het boekje heb ik ook een aantal landkaarten gepakt. Kaarten met een overzicht van alle UNIFIL-posten waarmee ik me kan oriënteren waar we zullen zijn. Verder heb ik nog wat foto’s geprint van locals van die tijd, deze die ik hoop terug te zien. Over foto’s gesproken; vorige week het ik nog een opfriscursus fotografie gevolgd zodat ik het beste uit mijn digitale Canon fotocamera kan halen en de uiteindelijke nabewerking van de foto’s. Voor elke dag neem ik een apart geheugenkaartje mee, om op deze manier de hele reis te kunnen vastleggen.
Verbleekte blauwe baret
Natuurlijk gaat de verbleekte blauwe baret ook mee. Deze heb ik bijna 35 jaar niet meer opgehad en bleek wat “bespot” te zijn. Ik heb hem voorzichtig in een sopje gedaan. Het was erg spannend of dat zou lukken, maar hij is er als herboren uitgekomen. Vanaf nu is het aftellen. Ik denk dat de onrust zal toenemen naarmate het vertrek nadert. Niet alleen bij mij, maar ook in mijn gezin. Het kan wat mij betreft niet snel genoeg 28 april zijn.
Tot dan.
-Bram Moerman
