Jaren onbereikbaar 7-23 Jibal al Botom
Ik bestelde mijn korte afstand “Taximan” Abu Waël en vertelde dat ik naar 7-23 Jibal al Botom wilde zo gezegd zo gedaan. (tijdens mijn reis naar Haris enkele dagen hiervoor had ik met een schuin oog gezien dat post 7-23 niet meer “Bezet “ was door het Libanese leger (LAF))
Tegen 14:30 reden we de post op en ik begon met het maken van Foto’s, ik bemerkte dat Abu Waël steeds nerveuzer werd en hij riep wel honderd keer dat hij wilde gaan en bekrachtigde dit met het continu herhalen van “here no good” “Here no good” en het al uitroepend maken van heftige wegwerp handgebaren.
Ik had er genoeg van en vertelde hem te gaan, wat hij spoorslags deed.
Ik realiseerde me dat ik alleen was en hetzelfde gevoel bekroop me wat ik 35 jaar geleden ook gevoeld had nadat ik pas gearriveerd was in Libanon.
Het was in December 1981 ik was onderweg met mijn Ambulance naar subpost 7-23 Alpha en kwam met panne te staan op het pleintje in Jibal Al Botom, naar links 7-23 Alpha, naar rechts het dorp in, de korporaal gewonden verzorger was naar ik meen achtergebleven op post 7-23.
Via de radio van de subpost werd mijn panne gemeld aan de CP 7-8 en een patrouille kwam mij vertellen dat ik moest wachten op assistentie, ik heb er twee uur gewacht en voelde me als “Bol” niet op mijn gemak en klampte mij vast aan mijn persoonlijk wapen, de avond viel en ik had dorst een unheimisch gevoel maakte zich van mij meester.
Toen de monteur van de COG na drie uur ter plekke kwam bleek dat ik het hendeltje van de tweede benzinetank vergeten was om te zetten, er is hier later nog hartelijk om gelachen.
Het zelfde gevoel had ik nu weer toen de Taximan wegreed van de post met de onheilspellende woorden “here no good”.
Het eerste wat ik deed was mijn tas met camera’s verstoppen en daarna heb ik Hussein de zoon van Fatima gebeld om te vertellen wat mij was overkomen, hij zou direct komen maar dat kon wel even duren.
Ik ben in de schaduw gaan zitten en kon alles terughalen van vroeger, de shit dingen, mijn bijna botsing met een losgeraakt rotsblok zo groot als een huis, het omslaan van een YP onder in de bocht naar het schietterrein in de Wadi. De lijken van de geëxecuteerde “Baath Iraq” broers in het schuurtje, en Reitsma die met de Nekaf over de kop sloeg onderaan 7-23 vlak voor roteren, ik heb hem na geboden eerste hulp niet meer gezien.
Maar ook de bijzondere gebeurtenis tijdens een terugkeerreis van 2011 kwam bij mij binnen het was op dezelfde plek waar ik mij bevond. (later meer)
Maar deze gedachten maakten….. na een poosje geëmotioneerd te zijn…. plaats voor het besef dat ik Jibal al Botom een heel fijn dorp heb gevonden, met eenvoudige inwoners (landbouwers) met een leuke Mouchtar van de Familie Mhanna die altijd gastvrij was en nog zijn en noem maar op.
Mijn shit gevoel maakte plaats voor een gevoel van innerlijke rust….prachtig gewoon.
Ik ben opgestaan heb mijn camera’s genomen en ben gaan fotograferen heb alles gezien behalve de dicht gestorte grot (begraafplaats) op de post.
Na twee uur kwam Hussein, ik heb niet gewacht (gewaakt) op hem …..hij was er opeens en het voelde goed.
Chris Laarhoven
In onze tijd geen asfalt maar rotsblokken en steil, omhoog in Lage Gearing met 4 wielen aangedreven stapvoets.
.
Chris Laarhoven
