Libanon apr/mei 2019, een reis met WML.
Een reisverslag van medereiziger Frans van Mourik.
Samen met mijn echtgenote en een grp van 32 veteranen, sommigen met partner of kind, anderen alleen, zijn wij 11dgn in Libanon geweest met het team van WML (Weerzien met Libanon) en het is een zeer mooie, enerverende, spannende, dierbare en vermoeiende reis geweest. Ik had het niet willen missen.
Aankomst do 25042019 in Beirut. Op het vliegveld werkt het niet zoals op Schiphol. Efteling taferelen maar uiteindelijk werden we hartelijk ontvangen door onze reisleider Chris en aansluitend een chaotische rit door Beirut. Met een grote bus door hele kleine en zeer drukke straatjes. Het verkeer is daar absoluut niet zoals hier in Europa en het lijkt wel of eenieder met een telefoon in de hand moet rijden. Het Commodore Hotel in een klein straatje en wat doet de bus dan, gewoon een kruispunt in de buurt blokkeren en niemand neemt daar aanstoot aan.
Vrijdag 26042019 een dagje met officiële herdenkingen en de toerist uithangen. Bij het Franse Monument ‘’ La Résidence des Pins ‘’ werden de Franse para’s herdacht die bij een aanslag om het leven zijn gekomen, daarna bij het US Monument ‘’ They Came in Peace ‘’ hetzelfde gedaan in de Amerikaanse Ambassade voor de US-slachtoffers. De US-ambassadrice was aanwezig en hield een mooie toespraak. Het terrein van de ambassade binnenkomen was een uitdaging, niets werd getolereerd en zelfs Jan zijn rolstoel werd vervangen. Fotograferen absoluut niet toegestaan, er mochten een paar foto’s gemaakt worden met een mob telefoon door een the security.
Daarna zaken gezien als toerist in het gebied ten noorden van Beirut. Voor meer details zou ik willen adviseren naar de WML-site te gaan om het gehele reisprogramma te lezen. Een zeer intensief programma waar wel vanaf geweken zou kunnen worden afhankelijk van de plaatselijke situatie. In de middag zijn we naar het zuiden afgereisd, naar Tyre waar we rest van het verblijf verbleven in het Platinum Hotel, tegenover Tyre Barracks. Vandaar uit hebben we zo veel als mogelijk alle posten bezocht van de medereizigers en dat viel niet altijd mee.
Gelauwerde woorden: ‘’ Niets is wat het lijkt in Libanon ‘’.
Libanezen zijn schatten van mensen en als je zegt dat je Unifiller bent geweest gaan alle deuren open, krijg je te eten, drink je thee en als nodig ook hun huis en laatste cent. De Nederlandse aanpak wordt nog steeds zeer gewaardeerd. Bij Abu Antar (huis achter 7.1A) kwamen we binnen met ± 45 mensen en voordat je het weet staan er 45 plastic stoelen en heeft iedereen thee of koffie. Abu Antar was degene die Sgt Ph de Koning heeft bijgestaan in zijn laatste minuten nadat hij als bijrijder in een YA328 op een AT-mijn was gereden. Met wat oude foto’s in de hand kom je een heel eind en men herkent vaak de personen van ±40jaar geleden. Kinderen zijn blij met een button, kettinkje, oorbel, bellenblaas koker. Ouderen met bloemenzaadjes of bloembollen, onderzetters met tulpen en al dat soort klein gerei. Het was een feestje elke keer weer om dat uitdelen te mogen doen.
Het is er (nog steeds) een rommeltje, iedereen gooit alles op straat en uit het raam. Afval wordt weinig opgehaald en wordt overal verbrand, het verkeer een chaos. Verkeersregels zullen er wel zijn maar daar heb ik niets van gemerkt. Zonder te kijken de weg opdraaien is ” normaal ” maar dat heeft met de filosofie te maken van de Libanees. Wie is hij om bv tegen een ander aan te rijden, de Libanees heeft respect voor de medemens en heeft/ geeft geen oordeel. Je brengt geen schade aan, je rijdt tegen niemand anders aan. Dat accepteren zij, eenieder mag fouten maken en rijden er dan omheen met kabaal van de claxon en met wat handgebaren.
Hier in NL is alles IK. IK kwam van rechts……..IK heb voorrang………..IK had groen licht dus jij bent fout………..IK IK IK. De mensen daar zijn superaardig, geven hun laatste cent en eten aan je want niemand weet of je er de volgende dag nog bent. Inshallah dus, als God het wil. De politiek verrijkt helaas de rijken en de armen blijven arm.
Dutchbatt voormalige gebied.
In het voormalige Dutchbatt gebied is nog steeds vaak hommeles. Het ene dorp is Hezbollah (gele vlag) en het volgende dorp is Amal (groene vlag). In tijden van vrede zijn ze het niet eens met elkaar en als het buurland vervelend gaat doen gaan ze weer samenwerken.
Het voormalige Haddad gebied, de Bovenposten dus, is vrij van Haddad milities (DFF) en volledig in handen van de LAF (Libanese Armed Forces). Tot aan de grens met Israel, the Blue Line. Vrij reizen is af te raden onder Tyre, je hebt overal toestemming voor nodig en zonder een netwerk kom je nergens in het zuiden. Vanaf Tyre naar het noorden is het oké, maar het zuiden zeker niet.
Op 7.1 zit het Libanese leger en je mag er absoluut niet fotograferen (geen enkele Libanese post overigens), 7.2 is er niet meer, er staan 2 villa’s op die plaats, 7.3 en 7.5 zijn huizen met veel nieuwbouw eromheen, 7.6 is weg. 7.1A is weg maar aan de andere kant staat een enorm UN-kamp waar veel? troepen in zit. Voor de voormalige DFF-post (naast 7.1A) staat aan de kust een groot hotel.
7.17 is nog herkenbaar maar wordt binnenkort gesloopt, 7.4 alles weg en onherkenbaar voor mij. Sharif was een alleenstaand huis met zwembad en is nu een drukke straat geworden met aaneengesloten bebouwing en nog steeds een café/restaurant met zwembad. Daar tegenover post 7.18, eveneens aaneengesloten huizen en bijna onherkenbaar. Straatje naar 7.22 is er nog maar de post niet meer.
Ik kon in Haris Dutch HQ herkennen en het WZZ-huis, verder niets (MP-house, Bevo bunker, HerstelPel, etc. etc.). Naqoura HQ is 10x zo groot geworden en tussen 7.4 en 7.3 (de Wadi) ligt een (weliswaar smalle) asfaltweg waar de bus overheen kon rijden. Overal staan huizen, vaak als casco (niet afgebouwd). Dan is het geld op. Villa’s vaak, huizen als kastelen soms.
In post 7.8 zitten Syrische vluchtelingen, daar hebben we een korte en plechtige herdenking gehouden. Overigens hebben we op alle plaatsen waar collega- Unifillers zijn omgekomen een plechtige herdenking gehouden en zijn de omgekomen collega’s herdacht. Op 7.9 (staat leeg) met een prachtig uitzicht hebben de lunch gebruikt. Yatar, Zibqin, Jibal-al-Botm, Siddiqine, Haris, Yatar Kafra zijn bezocht. Plaatsen die ik ken van de plaatjes en verhalen maar nooit ben geweest in 1982-1983. Qana Massacre (bombardement door de buren), wat een verhaal en triest te zien al die slachtoffers, vaak kinderen. Indrukwekkend.
Dodenherdenking op 04 mei in Tyre, indrukwekkend. Straat afgezet, veiligheidsmensen met zichtbare wapens rondom, vooroefenen met afmars, een Libanese militaire band met eenheid, het Wilhelmus en het Libanese volkslied, 4 kransen worden gelegd, Veteranen straf in de houding en 2min stilte. Generaals en genodigden, toespraken van NL Def attaché en div anderen en een Libanese medaille, die door Kmar Maj. Maria, Gender Advisor Unifil in ontvangst werd genomen, als blijk van erkenning voor de door oorlogshandelingen omgekomen Sgt Ph de Koning. De Defat (Def attaché) Lkol Carel Gerritsen neemt de medaille weer mee naar NL.
Zuid Libanon anno 2019.
Er is veel vooruitgang te zien in de vorm van huizen en verbrede wegen, soms met belijning en over de gastvrijheid heb ik het al gehad maar Libanezen plannen niets want de buurman schendt nog dagelijks en vele malen allerlei bestanden en VN-resoluties die zijn afgesproken. De UN zal daar nog vele jaren (nu al 40) blijven zitten in dat kruitvat.
Ik dank de gehele grp Veteranen met hun aanhang voor de dierbare verhalen. Ik dank het team WML voor de geweldige begeleiding en logistieke ondersteuning. Er is met iedereen rekening gehouden. Ik had het niet willen missen.
Libanon, partir c’est mourir un peu, met vr gr, 7.1E en echtgenote.
