“Lebanon, I remember every day and every moment, and I am proud to have served you”
“Erkenning”
(feit dat iets wordt gezien en toegegeven)
Vanmiddag werd ik gebeld door een journalist die iets wilde schrijven over Libanon Veteranen, dit met het oog op de naderende Nationale Veteranendag en omdat we als “jonge Veteranen” regelmatig het nieuws halen.
Is het niet omdat onze uitzending onder de vlag van de Verenigde Naties in het algemeen werd afgedaan als een “Vakantie Missie” dan is het wel over het feit dat er in verhouding tot andere Missies een groter aantal Militairen uit Libanon terugkwam met een Post Traumatisch Stress Syndroom.
Nu zijn ‘we’ weer in het nieuws omdat er mogelijk een schade- vergoeding aan beschadigde Libanongangers gaat worden uitgekeerd en dat na bekendmaking hiervan in de pers, er tientallen Libanongangers extra zich melden bovenop het aantal van ongeveer 300 die zich al aangemeld hadden bij een Advocaat, hetzij collectief of individueel, om de gederfde extra schade te verhalen op Defensie.
De journalist gaf aan vernomen te hebben dat er mogelijk een tweedeling tussen de ‘gezonde’ Libanon Veteranen en de in hun ogen ‘al dan niet’ getraumatiseerde Veteranen aan het ontstaan was.
Dit gebaseerd op basis van uitspraken, tijdens gesprekken over deze kwestie met diverse Libanongangers.
Nu moet ik zeggen dat ik zelf “officieel” bestempeld als getraumatiseerd Libanon Veteraan al sinds ik dit stempel draag (2003) te maken heb gehad met openlijke en verholen opmerkingen van ‘Gezonde’ Veteranen die ofwel bagatelliserende opmerkingen maakten ofwel grove uitspraken deden m.b.t. het getraumatiseerd teruggekomen zijn uit Libanon.
Ik heb dat immer als kwetsend ervaren, maar nooit zo laten merken, vooral wanneer ik in gezelschap van mede Veteranen verkeerde die mijn achtergrond niet kenden kwam dit onderwerp regelmatig aan de orde en werden er schampere opmerkingen gemaakt over PTSS en vaak in combinatie met het feit dat er een financiële vergoeding in de vorm van een militair invaliditeits pensioen wordt toegekend wanneer je na keuring “officieel” als PTSS ’er wordt bestempeld en je hiervoor, een door de Minister van Defensie ingestelde erkenning het draaginsignegewonden krijgt uitgereikt.
Dit Draaginsigne met opschrift ‘Vulneratus Nec Victus’ (gewond doch niet verslagen) is de equivalent van het Amerikaanse ‘Purple Heart’ een onderscheiding voor geestelijke of fysieke verwondingen opgelopen tijdens je uitzending en wordt door veel Amerikaanse Veteranen met trots gedragen.
Uiteraard en terecht merkt de journalist op dat na het horen van deze geluiden onder Libanon Veteranen er een mogelijke tweedeling gaat of is ontstaan, ik ben in het verleden ook benaderd door “Veteranen” die mij letterlijk de “handleiding” en tips vroegen tot het verkrijgen van een MIP (Militair Invaliditeits Pensioen), steevast sneed mij dit door de ziel ik vindt dit net zo erg als de “Veteranen” die schampere opmerkingen maken over PTSS en de daaraan verbonden al dan niet tijdelijke financiële vergoeding hiervoor ( je bent dan volgens een percentage arbeidsongeschikt bevonden).
Meerdere keren heb ik bij Defensie via de Keuringsarts van het USZO aangegeven dat ik werd benaderd door vermeende “Veteranen”met het verzoek om tips hoe een MIP te krijgen.
Meerdere malen heb ik mij geërgerd aan de uitlatingen van “Veteranen” die schampere opmerkingen maakte over het Draaginsigne Gewonden en het bijbehorende MIP.
Beide categorieën “Veteranen“ bestaan.
Tegen de categorie “tips zoekers” en “Fakers”, naar het verkrijgen van een Militair Invaliditeits pensioen, (lees geldelijk gewin) zou ik willen zeggen, schaam je.
En een tip van mij: tel je zegeningen dat je geen PTSS hebt overgehouden aan je eervolle uitzending naar Libanon.
Tegen de categorie “schampere opmerkingen makers” (lees respectlozen) zou ik willen zeggen, Schaam je.
En een tip van mij: tel je zegeningen dat je geen PTSS hebt overgehouden aan je eervolle uitzending naar Libanon.
Tot slot zou ik willen oproepen tot Kameraadschap onder alle Nederlandse Veteranen en nu door de actualiteit, in het bijzonder de Libanon Veteranen, laat ons elkaar niet uiteendrijven maar laat ons de verbinding en de Kameraadschap vinden zoals we die tijdens onze uitzending in Zuid-Libanon ervaarden.
Wij kunnen en mogen zo niet in de publiciteit komen, zeker niet ter nagedachtenis aan en uit respect voor de nabestaanden van alle UNIFIL slachtoffers omgekomen in de “Service of Peace” en daarna, en in het bijzonder de Nederlandse UNIFIL slachtoffers.
“Lebanon, I remember every day and every moment, and I am proud to have served you”
Fijne Veteranendag ,
Chris laarhoven
