Categorie: Libanon

“It giet oan!”

Zaterdag zijn Johan en ik teruggekeerd uit Libanon om af te maken waar ik in de eerdere reis in Juli/Augustus aan begonnen was, namelijk een verkenning voor de geplande terugkeerreis in April/Mei 2017.

Deze keer waren alle plannen uitgewerkt, het reisprogramma was voor 98% bekend en de namen van de personen en organisaties die belangrijk zijn voor het doen slagen van deze bijzondere terugkeerreis waren genoteerd en ingepland in ons reisschema.

Alle onderdelen van het reisprogramma WML 2017 moesten worden ‘gecheckt’ en na ge(reden)lopen.

Dit alles om te zien of alle wegen begaanbaar waren voor een touringcar, om de tijden te ‘klokken’ vanaf Tyre tot en met terugkomst in Tyre, inclusief alle tussenliggende posities, pauzes, lunchbrakes en bezienswaardigheden.

We hebben gesproken met Abu Dafir de president van de koepel van gemeenten in het zuiden en met bijna iedere Muchtar van de dorpen die we aandoen tijdens de terugkeerreis.

Ook hebben we de contacten weer aangehaald met de diverse politieke en militaire groeperingen en zijn we meerdere keren in Naqoura geweest om met het secretariaat van de nieuwe Force Commander te overleggen over de datum van onze komst naar HQ en de details van dit bezoek te bespreken.

Alle schijnbaar onbenullige zaken zoals sanitaire stops, medische assistentie, vervangend vervoer, begeleiding, beveiliging en assistentie etc. hebben we lang en breed geanalyseerd.

Op basis van deze gegevens gecombineerd met de ervaringen en draaiboeken van de voorgaande reizen zijn we tot de conclusie gekomen dat niets ons meer in de weg staat om de inschrijving voor deze jubileumreis April/Mei 2017 te openen.

‘It giet oan!’

 

Deze week komt er een voorlopig inschrijfformulier op de website, waarmee we de belangstelling voor deze reis kunnen peilen.

Ook zal het reisprogramma op de site gezet worden inclusief de richtprijs.

De komende tijd zal ik het verloop van onze voorbereidingsreis op de blog plaatsen evenals het programma en de vorderingen met betrekking tot de grote reünie van aanstaande 26 November.

Er zijn al 160 aanmeldingen voor de reünie binnen, echter de capaciteit bij de Basis is beperkt dus schrijf snel in…… VOL is VOL!

 

“Lebanon, I remember every day and every moment,

And I am proud to have served you”

 

Tot later,

 

Chris Laarhoven

 

De meest enerverende dagen ooit!

Het onlangs heel enthousiast aangekondigde bericht van mij en mijn reisgezel Johan over… we gaan iedere dag Bloggen, nou ik kan jullie vertellen in een land als Libanon, waar wij onnoemelijk van genieten, loopt niets zoals wij zouden willen dat het loopt.

En nu gaat het niet om regeltjes, of dat we ergens of iets niet mogen, of dat de veiligheid in het geding is, néé het is simpelweg dat we niet zomaar kunnen weglopen van de mensen die ons thee aanbieden, lunch en diner, en ons blijven voeden met kleurrijke ervaringen en anekdotes ten tijde van onze aanwezigheid in hun land.

We hebben weer massa’s materiaal verzameld dankzij de vele info verzoeken via onze website weerzienmetlibanon.nl waarop wij verzochten om informatie over posten, dierbare kennissen of vrienden die gezocht werden en FMR inzetten

Dankzij deze wisselwerking komt er een schat aan informatie boven tafel, zoals namen van mensen, locaties, leuke en droevige gebeurtenissen, foto’s etc.

Mijn computer en mijn hoofd is afgeladen vol.

Om jullie alvast enthousiast te maken, hierbij alvast een impressie van onze bezoeken aan de diverse posten.

Tot zo,

Chris Laarhoven en Johan van Dijk

Lebanon, I remember every day and every moment,

And I am proud to have served yo

Ps. Morgen zijn we te gast in HQ UNIFIL Naqoura (Blog en foto’s volgen)

Na een lange radiostilte hier weer een bericht uit Tyre waar ik met Johan van Dijk (terugkeerder 2009/10/11/12 post 7.12) de terugkeerreis tot in detail aan het voorbereiden ben.

Na terugkomst in Nederland van de vorige reis in Juli/Augustus (zie eerdere blogs), ben ik aan de slag gegaan om al mijn verzamelde beeldmateriaal en andere informatie te gaan ordenen.

Als snel bleek dat de opslagcapaciteit van mijn oude laptopje onvoldoende was om alles goed te verwerken, uiteindelijk heb ik een tijdelijke oplossing gevonden dus ik kan weer even verder.

De voorbereidingen voor de aanstaande Reünie van alle terugkeerders loopt met behulp van een aantal eerdere reisgenoten voorspoedig.

Zo wordt er gewerkt aan een Staticshow met oud UNIFIL-materiaal en voertuigen en wordt er gewerkt aan een ‘markt’ met Libanese hapjes en dranken.

Uiteraard is er tijdens de Reünie muziek en zullen er live verslagen en interviews worden verzorgd die via internet worden uitgezonden.

Ook een waardige Herdenking hoort bij onze Reünie, zo zullen we onder begeleiding van doedelzakken en Drums naar de herdenkplaats lopen en zal de Regimentsfanfare Garde Grenadiers en Jagers de Ceremonie begeleiden.

“Last but not Least” zullen er enkele verassende gasten zijn waaronder mw. drs. H.M.J. Somsen onze Ambassadeur in Libanon die special voor deze gelegenheid naar Nederland reist. (Zie documentaire “Post Beiroet”)  https://www.npo.nl/2doc/23-05-2016/KN_1680887

Voor details betreffende de Reünie en Jubileum terugkeerreis lees de ‘Checkpoint’ van komende Oktober en meldt je nu aan op onze website, er zijn reeds 130 aanmeldingen VOL is VOL.

Voor nu even genoeg hierover, ik ga de auto in om met Johan ons dagprogramma af te werken, nog even dit… we gaan deze de week de locaties van de bij ons bekende FMR inzetten bezoeken.

At Tiri, en Al Qantara (Bart van Lier en Richard de Jong) Srifa? (Ruud van Mourik, Jan Kon)

Graag informatie hierover naar info@weerzienmetlibanon.nl

Tot Later,

Chris Laarhoven

 

Lebanon, I remember every day and every moment,

And I am proud to have served you

 

Precious Lebanon,

 Again I will Have to leave you, Many times I left you before, with mixed emotions, Fear…Anger…Tears….etc. But tonight I’ll leave you with a big smile on my face…..thank you Lebanon.

Lebanon, I remember every moment and every day, and I am proud to have served you.

Chris Laarhoven

Stichting “Weerzien met Libanon”

لبنان الغالي,

مرة أخرى يجب عليّ ان اترككِ, مرات عديدة من قبل غادرت , بمشاعر مختلطة كالدموع, الخوف والغضب. إلخ…

و لكن هذه الليلة سوف اغادركِ و مع ابتسامة كبيرة على وجهي .

لبنان شكراً لكِ.

لبنان, أتذكر كل لحظة و كل يوم, و أنا فخور بأني خدمتك.

 

كريس لاروفن

مؤسسة ” لم شمل مع لبنان”

Deze is voor mijn dochter Allysha, dit was onze reis en ons lied…..Shukran!

 Jaren onbereikbaar 7-23 Jibal al Botom

Ik bestelde mijn korte afstand “Taximan” Abu Waël en vertelde dat ik naar 7-23 Jibal al Botom wilde zo gezegd zo gedaan. (tijdens mijn reis naar Haris enkele dagen hiervoor had ik met een schuin oog gezien dat post 7-23 niet meer “Bezet “ was door het Libanese leger (LAF))

Tegen 14:30 reden we de post op en ik  begon met het maken van Foto’s, ik bemerkte dat Abu Waël steeds nerveuzer werd en hij riep wel honderd keer dat hij wilde gaan en bekrachtigde dit met het continu herhalen van “here no good” “Here no good” en het al uitroepend maken van heftige wegwerp handgebaren.

Ik had er genoeg van en vertelde hem te gaan, wat hij spoorslags deed.

Ik realiseerde me dat ik alleen was en hetzelfde gevoel bekroop me wat ik 35 jaar geleden ook gevoeld had nadat ik pas gearriveerd was in Libanon.

Het was in December 1981 ik was onderweg met mijn Ambulance naar subpost 7-23 Alpha en kwam met panne te staan op het pleintje in Jibal Al Botom, naar links 7-23 Alpha, naar rechts het dorp in, de korporaal gewonden verzorger was naar ik meen achtergebleven op post 7-23.

Via de radio van de subpost werd mijn panne gemeld aan de CP 7-8  en een patrouille kwam mij vertellen dat ik moest wachten op assistentie, ik heb er twee uur gewacht en voelde me als “Bol” niet op mijn gemak en klampte mij vast aan mijn persoonlijk wapen, de avond viel en ik had dorst een unheimisch gevoel maakte zich van mij meester.

Toen de monteur van de COG na drie uur ter plekke kwam bleek dat ik het hendeltje van de tweede benzinetank vergeten was om te zetten, er is hier later nog hartelijk om gelachen.

Het zelfde gevoel had ik nu weer toen de Taximan wegreed van de post met de onheilspellende woorden “here no good”.

Het eerste wat ik deed was mijn tas met camera’s verstoppen en daarna heb ik Hussein de zoon van Fatima gebeld om te vertellen wat mij was overkomen, hij zou direct komen maar dat kon wel even duren.

Ik ben in de schaduw gaan zitten en kon alles terughalen van vroeger, de shit dingen, mijn bijna botsing met een losgeraakt rotsblok zo groot als een huis, het omslaan van een YP onder in de bocht naar het schietterrein in de Wadi. De lijken van de geëxecuteerde “Baath Iraq” broers in het schuurtje, en Reitsma die met de Nekaf over de kop sloeg onderaan 7-23 vlak voor roteren, ik heb hem na geboden eerste hulp niet meer gezien.

Maar ook de bijzondere gebeurtenis tijdens een terugkeerreis van 2011 kwam bij mij binnen het was op dezelfde plek waar ik mij bevond. (later meer)

Maar deze gedachten maakten….. na een poosje geëmotioneerd te zijn…. plaats voor het besef dat  ik Jibal al Botom een heel fijn dorp heb gevonden, met eenvoudige inwoners (landbouwers) met een leuke Mouchtar van de Familie Mhanna die altijd gastvrij was en nog zijn en noem maar op.

Mijn shit gevoel maakte plaats voor een gevoel van innerlijke rust….prachtig gewoon.

Ik ben opgestaan heb mijn camera’s genomen en ben gaan fotograferen heb alles gezien behalve de dicht gestorte grot (begraafplaats) op de post.

Na twee uur kwam Hussein, ik heb niet gewacht (gewaakt) op hem …..hij was er opeens en het voelde goed.

Chris Laarhoven

.

Chris Laarhoven