Het onlangs heel enthousiast aangekondigde bericht van mij en mijn reisgezel Johan over… we gaan iedere dag Bloggen, nou ik kan jullie vertellen in een land als Libanon, waar wij onnoemelijk van genieten, loopt niets zoals wij zouden willen dat het loopt.
En nu gaat het niet om regeltjes, of dat we ergens of iets niet mogen, of dat de veiligheid in het geding is, néé het is simpelweg dat we niet zomaar kunnen weglopen van de mensen die ons thee aanbieden, lunch en diner, en ons blijven voeden met kleurrijke ervaringen en anekdotes ten tijde van onze aanwezigheid in hun land.
We hebben weer massa’s materiaal verzameld dankzij de vele info verzoeken via onze website weerzienmetlibanon.nl waarop wij verzochten om informatie over posten, dierbare kennissen of vrienden die gezocht werden en FMR inzetten
Dankzij deze wisselwerking komt er een schat aan informatie boven tafel, zoals namen van mensen, locaties, leuke en droevige gebeurtenissen, foto’s etc.
Mijn computer en mijn hoofd is afgeladen vol.
Om jullie alvast enthousiast te maken, hierbij alvast een impressie van onze bezoeken aan de diverse posten.
Tot zo,
Chris Laarhoven en Johan van Dijk
Lebanon, I remember every day and every moment,
And I am proud to have served yo
Ps. Morgen zijn we te gast in HQ UNIFIL Naqoura (Blog en foto’s volgen)
Na een lange radiostilte hier weer een bericht uit Tyre waar ik met Johan van Dijk (terugkeerder 2009/10/11/12 post 7.12) de terugkeerreis tot in detail aan het voorbereiden ben.
Na terugkomst in Nederland van de vorige reis in Juli/Augustus (zie eerdere blogs), ben ik aan de slag gegaan om al mijn verzamelde beeldmateriaal en andere informatie te gaan ordenen.
Als snel bleek dat de opslagcapaciteit van mijn oude laptopje onvoldoende was om alles goed te verwerken, uiteindelijk heb ik een tijdelijke oplossing gevonden dus ik kan weer even verder.
De voorbereidingen voor de aanstaande Reünie van alle terugkeerders loopt met behulp van een aantal eerdere reisgenoten voorspoedig.
Zo wordt er gewerkt aan een Staticshow met oud UNIFIL-materiaal en voertuigen en wordt er gewerkt aan een ‘markt’ met Libanese hapjes en dranken.
Uiteraard is er tijdens de Reünie muziek en zullen er live verslagen en interviews worden verzorgd die via internet worden uitgezonden.
Ook een waardige Herdenking hoort bij onze Reünie, zo zullen we onder begeleiding van doedelzakken en Drums naar de herdenkplaats lopen en zal de Regimentsfanfare Garde Grenadiers en Jagers de Ceremonie begeleiden.
“Last but not Least” zullen er enkele verassende gasten zijn waaronder mw. drs. H.M.J. Somsen onze Ambassadeur in Libanon die special voor deze gelegenheid naar Nederland reist. (Zie documentaire “Post Beiroet”) https://www.npo.nl/2doc/23-05-2016/KN_1680887
Voor details betreffende de Reünie en Jubileum terugkeerreis lees de ‘Checkpoint’ van komende Oktober en meldt je nu aan op onze website, er zijn reeds 130 aanmeldingen VOL is VOL.
Voor nu even genoeg hierover, ik ga de auto in om met Johan ons dagprogramma af te werken, nog even dit… we gaan deze de week de locaties van de bij ons bekende FMR inzetten bezoeken.
At Tiri, en Al Qantara (Bart van Lier en Richard de Jong) Srifa? (Ruud van Mourik, Jan Kon)
Again I will Have to leave you, Many times I left you before, with mixed emotions, Fear…Anger…Tears….etc. But tonight I’ll leave you with a big smile on my face…..thank you Lebanon.
Lebanon, I remember every moment and every day, and I am proud to have served you.
Chris Laarhoven
Stichting “Weerzien met Libanon”
لبنان الغالي,
مرة أخرى يجب عليّ ان اترككِ, مرات عديدة من قبل غادرت , بمشاعر مختلطة كالدموع, الخوف والغضب. إلخ…
و لكن هذه الليلة سوف اغادركِ و مع ابتسامة كبيرة على وجهي .
لبنان شكراً لكِ.
لبنان, أتذكر كل لحظة و كل يوم, و أنا فخور بأني خدمتك.
كريس لاروفن
مؤسسة ” لم شمل مع لبنان”
Deze is voor mijn dochter Allysha, dit was onze reis en ons lied…..Shukran!
Ik bestelde mijn korte afstand “Taximan” Abu Waël en vertelde dat ik naar 7-23 Jibal al Botom wilde zo gezegd zo gedaan. (tijdens mijn reis naar Haris enkele dagen hiervoor had ik met een schuin oog gezien dat post 7-23 niet meer “Bezet “ was door het Libanese leger (LAF))
Tegen 14:30 reden we de post op en ik begon met het maken van Foto’s, ik bemerkte dat Abu Waël steeds nerveuzer werd en hij riep wel honderd keer dat hij wilde gaan en bekrachtigde dit met het continu herhalen van “here no good” “Here no good” en het al uitroepend maken van heftige wegwerp handgebaren.
Ik had er genoeg van en vertelde hem te gaan, wat hij spoorslags deed.
Ik realiseerde me dat ik alleen was en hetzelfde gevoel bekroop me wat ik 35 jaar geleden ook gevoeld had nadat ik pas gearriveerd was in Libanon.
Het was in December 1981 ik was onderweg met mijn Ambulance naar subpost 7-23 Alpha en kwam met panne te staan op het pleintje in Jibal Al Botom, naar links 7-23 Alpha, naar rechts het dorp in, de korporaal gewonden verzorger was naar ik meen achtergebleven op post 7-23.
Via de radio van de subpost werd mijn panne gemeld aan de CP 7-8 en een patrouille kwam mij vertellen dat ik moest wachten op assistentie, ik heb er twee uur gewacht en voelde me als “Bol” niet op mijn gemak en klampte mij vast aan mijn persoonlijk wapen, de avond viel en ik had dorst een unheimisch gevoel maakte zich van mij meester.
Toen de monteur van de COG na drie uur ter plekke kwam bleek dat ik het hendeltje van de tweede benzinetank vergeten was om te zetten, er is hier later nog hartelijk om gelachen.
Het zelfde gevoel had ik nu weer toen de Taximan wegreed van de post met de onheilspellende woorden “here no good”.
Het eerste wat ik deed was mijn tas met camera’s verstoppen en daarna heb ik Hussein de zoon van Fatima gebeld om te vertellen wat mij was overkomen, hij zou direct komen maar dat kon wel even duren.
Ik ben in de schaduw gaan zitten en kon alles terughalen van vroeger, de shit dingen, mijn bijna botsing met een losgeraakt rotsblok zo groot als een huis, het omslaan van een YP onder in de bocht naar het schietterrein in de Wadi. De lijken van de geëxecuteerde “Baath Iraq” broers in het schuurtje, en Reitsma die met de Nekaf over de kop sloeg onderaan 7-23 vlak voor roteren, ik heb hem na geboden eerste hulp niet meer gezien.
Maar ook de bijzondere gebeurtenis tijdens een terugkeerreis van 2011 kwam bij mij binnen het was op dezelfde plek waar ik mij bevond. (later meer)
Maar deze gedachten maakten….. na een poosje geëmotioneerd te zijn…. plaats voor het besef dat ik Jibal al Botom een heel fijn dorp heb gevonden, met eenvoudige inwoners (landbouwers) met een leuke Mouchtar van de Familie Mhanna die altijd gastvrij was en nog zijn en noem maar op.
Mijn shit gevoel maakte plaats voor een gevoel van innerlijke rust….prachtig gewoon.
Ik ben opgestaan heb mijn camera’s genomen en ben gaan fotograferen heb alles gezien behalve de dicht gestorte grot (begraafplaats) op de post.
Na twee uur kwam Hussein, ik heb niet gewacht (gewaakt) op hem …..hij was er opeens en het voelde goed.
Chris Laarhoven
Wachtkotje steen,in onze tijd zandzakken met golfplaten dakUitzicht richting CP 7-8Richting CP 7-8 vergrootUitzicht 7-9 vergroot
Abu “here no good” voor zijn aftaaienStenen Legerings gebouwen ,in onze tijd “Prefabs”“Oprijlaan” naar de post, In onze tijd geen asfalt maar rotsblokken en steil, omhoog in Lage Gearing met 4 wielen aangedreven stapvoets.Jebal Al Kebir, oord waar vandaan Palestijnen trachten te infiltrerenNieuwe bewoners legerings gebouwenAuthentieke overblijfselen
Gisterenmorgen om 06:00 uur opgestaan, mijn tas ingepakt en op Klokslag 06:45 uur kwam mijn nieuwe “Taximan” uit Naqoura Hassan voorrijden.
De temperatuur was nog draaglijk en na de hartelijke begroeting gingen we opweg naar Beirut.
Hassan vroeg of ik wilde ontbijten (Manakish) een soort pizza met Kaas of Za’atar ( wilde oregano/ thijm) met olijfolie aangemaakt, maar ik bedankte, ook de gebruikelijke sterke koffie sloeg ik af daar ik mijn maag darm kanaal rust wilde gunnen na de aanslag van het “Bruine Monster”.
Ik hield het bij een watertje.
Op de tonen van Brother Louie (modern Talking 1986) op maximaal volume en de airco idem, reden we via de gebruikelijke weg naar Beirut, waar ik om 09:00 een afspraak had op het Hoofdkantoor van de Almaza brewerie in Dora الدورة.
(waarover later meer).
Om 07:45 reden we bij Khalde (een voorstadje van Beirut) de file in, de CD van Modern Talking Album ready For Romance was ik inmiddels ZAT! en gelukkig en noodzakelijk voor de verkeersinformatie, switchte Hassan over naar de radio, waar hij afstemde op Virgin Radio 89.5 FM.
Het was kwart voor acht dus ruim op tijd voor mijn afspraak.
Ik was blij met de Switch van Hassan want uit de radio klonken de stemmen van een drietal opgewekt Engels sprekende youngsters met het accent van Borat doing Ali G https://www.youtube.com/watch?v=BSMh9qS0OvE
Zij gaven allerlei achtergrond info over Beirut, social events en Verkeersinformatie.
Deze laatste bleek van levensbelang voor het op tijd bereiken van mijn bestemming, ik kwam om 08:57 het terrein van de Almaza Brouwerij oprijden na ruim een uur kruip door sluipdoor door Beirut.
De terugreis verliep soepel, Hassan leverde me af in Tyre waar ik me snel opfriste en mijn shirt omruilde voor de WML Polo, ik ging immers “Ons Gebied” in met nog een Missie. (zie vervolg)
De meest enerverende dagen ooit!
