DYNAMIET VISSEN!

 

BLOG UIT DE ‘KAREOLER’ 2013, BNMO MAGAZINE. 

 

Nadat we ons geïnstalleerd hadden op het terras van deze uitspanning en de ober in authentiek matrozen pak compleet met Kapiteins pet (zal hem later eens fotograferen) onze drankjes had gebracht, werden we opgeschrikt door twee dikke boemen vlak voor ons terras.

Nu schrik ik in dit land niet meer zo snel op van deze geluiden maar deze waren toch wel heel “close” . Met de camera die ik altijd onder handbereik heb sprong ik op en spoedde mij naar de plek van het onheil zo’n dertig meter voor ons terrasje.

Ik zag een tweetal duikers in het water en een aantal ‘medewerkers’ op het strand, ik bleef op gepaste afstand en schoot zonder al teveel op te vallen mijn plaatjes. Het water om de Duiker was bruin verkleurd door het omgewoelde zand van de bodem en hij was druk bezig samen met zijn helper de door de drukgolven gedode vissen te verzamelen. De mensen op de kant gaven luidkeels aanwijzingen waar zij de dode vissen ‘spotten’.

Na een tiental minuten ontstond er paniek, er werd wat heen en weer geschreeuwd en de duiker en zijn maatje haasten zich het water uit en de mensen op de kant renden een aangrenzend restaurantje in. De aanleiding voor deze paniek was het arriveren van een politie auto. De politieauto naderde langzaam en de twee agenten speurden vanuit de auto de omgeving af.

De ‘vogels’ waren gevlogen en een duiker verstopte zich achter een bouwwerk.

De politie naderde ons terrasje en draaiden het voertuig voor onze neus, ik kon het niet laten snel wat foto’s van hen te nemen. Foute boel………de agenten riepen mij vanuit het geopende portierraampje toe of ik hen gefotografeerd had. Ik ontkende heftig schuddend met mijn hoofd, er werd mij gevraagd de foto’s te tonen maar door ingrijpen van Mahmoud werd een en ander gesust.

Ik hoop dat de komende reizigers zich strikt aan de aanwijzingen houden van waar te fotograferen. Ik ben hier in de fout gegaan…. gelukkig zonder gevolgen maar voor hetzelfde geld staan we met de bus enkele uren aan de kant en dat is het minste.

Tot zo,

Chris Laarhoven