Rob Oostrom was negentien jaar toen hij hoorde van Libanon, hij was dienstplichtig en kon zich aanmelden voor vrijwillige uitzending naar Libanon in het kader van de vredesmissie van de Verenigde Naties. Rob was bezig met zijn slagersopleiding maar wilde eigenlijk wel op avontuur, dus hij schreef zich in om uitgezonden te worden naar Libanon. Een land waar hij als zovele anderen nog nooit was geweest.
“Mijn moeder was doodsbang en mijn vader was apetrots” vertelt Rob, zelf wist hij niet wat hij moest verwachten maar hij had er wel zin in. Een avontuur in een ver land en daar dan ook nog iets goeds doen door proberen de vrede te bewaren. “Nu neemt elke negentienjarige een jaar vrij om te reizen, maar in die tijd was dat wel anders. Dat kon niet zomaar!”
Rob zat bij de lichting 80-6, met gezonde spanning ging hij, in 1981, met de rest van de mannen richting Libanon. Omdat er in Beiroet te veel aan de hand was en het vliegtuig daar niet meer veilig kon landen, landden ze in Tel Aviv en gingen ze vanaf daar met vrachtwagens naar het zuiden van Libanon.
“Dat was direct al een hele beleving, in Nederland zag het er toen allemaal netjes uit, in tegenstelling tot in Libanon: geen verharde wegen, een rotzooi van half ingestorte huizen, overal geiten, ga zo maar door.” Het was direct een sprong in het diepe, vertelt Rob.
Maar die sprong in het diepe maakte het niet minder mooi. “Mijn tijd in Libanon staat echt voor kameraadschap. Ik heb er vrienden voor het leven gemaakt, samen maak je zoveel mee.” Nadat hij in Libanon is geweest, maakt hij zijn slagersopleiding af, maar gaat uiteindelijk toch voor zijn vader aan het werk bij de varkenshandel. Na 22 jaar stopt hij daarmee en gaat hij voor zichzelf aan de slag als vrachtwagenchauffeur. “Al die tijd ben ik eigenlijk niet zoveel meer met Libanon bezig geweest, het was toch iets wat ‘daar’ gebeurde en wat je meemaakte met je maten daar.” Toch begon het de afgelopen jaren een beetje te kriebelen bij Rob en toen Johan hem belde of hij niet eens mee wilde op een Weerzien Met Libanonreis, deed hij dat vorig jaar.
Het was een reis die hij, net als de eerste keer Libanon, nooit zou vergeten. “Dat kameraadschappelijke voelde ik weer, we gingen samen weer op missie.” Op de vraag wat hij het meest bijzondere aan de reis vond, hoeft Rob niet lang na te denken “Terug naar post 7-12, je loopt weer die berg op en alle herinneringen stromen binnen. Het ziet er dan wel niet hetzelfde uit, maar het gevoel van toen zal voor eeuwig bij mij blijven.”
Lebanon, I remember every day and every moment,
And I am proud to have served you
لبنان، اذكر كل يوم وكل دقيقة، وانا فخور جدا بخدمتك.
