Aanslag Amerikaanse Ambassade en op het Amerikaanse BLT Headquarters (Battalion Landing team) Ook aangeduid als ‘The Marine Barracks’.
Gerard Martens, mijn uitzending van Januari 1983 tot juli 1983
Tijdens mijn missie naar Libanon in het kader van UNIFIL kreeg ik medio mei ‘83 de opdracht om in konvooi pantserwielvoertuigen (YP-408) op te gaan halen in Beiroet. Deze kwamen hier aan in de haven, waar 6 maanden eerder Yasser Arafat en zijn PLO-militanten gedwongen werden Beirut te verlaten. Van hier moesten de YP’s naar het zuiden toe richting ons inzetgebied (Dutchbatt/Dutchcoy).
We verbleven een aantal dagen in Beiroet en waren gelegerd in de buurt van het Amerikaanse BLT Headquarters. (Marine Barracks) Er werd ons nadrukkelijk gezegd niet naar het Amerikaanse BLT Headquarters te gaan. De reden was mij toen niet duidelijk. Samen met een maat kwamen we toch in de buurt.
Uiteindelijk hebben wij bij de wacht aan de poort toestemming gevraagd om het terrein te mogen betreden. We kregen officieel toestemming. Ik heb mijn ogen uitgekeken. Wat was dit kamp groots opgezet. We werden gastvrij ontvangen en het was een prachtige dag daar tussen al die Amerikaanse Mariniers die samen met de Fransen, Britten en Italianen deel uitmaakten van de Multi National Force. Een vredesmacht opgericht om stabiliteit in Beirut te herstellen na de gedwongen terugtrekking van de PLO uit de Libanese hoofdstad eind augustus 1982.
Na ons korte maar plezierige verblijf in Beirut vertrokken we in colonne naar onze bestemming. Wat ik nooit meer zal vergeten zijn de vele Libanezen langs de kant van de weg die ons uitzwaaiden. We gingen immers met die zware voertuigen richting het zuiden, waar het HQ-Dutchbatt gevestigd was en de grens met Palestina (Israël). In Juli 1983 zat mijn uitzending erop Ik ging met heel veel herinneringen terug naar Nederland, niet wetende dat dit invloed zou hebben op mijn verdere leven.
18 april 1983
Op 18 april 1983 werd er een aanslag gepleegd op de ambassade van Amerika in Beirut. Dit nieuws ontvingen wij niet op de manier zoals nu gebruikelijk is. Het staat mij namelijk niet bij dat dit ons ooit medegedeeld is daar. Later vernam ik dat er 63 personen, vooral stafmedewerkers van de Amerikaanse ambassade en Amerikaanse Mariniers om het leven zijn gekomen. De aanslag werd gepleegd met een eerder van het ambassade terrein gestolen busje (juni ’82) waarin meer dan negenhonderd kilo aan explosieven waren geladen. Het busje passeerde de wacht, en kwam in de lobby van het 7 verdiepingen tellende Ambassadegebouw tot ontploffing.
23 Oktober 1983, inmiddels terug in Nederland.
In de ochtend van deze zondagmorgen in 1983 ging de telefoon. Mijn moeder belde mij en vroeg of ik de televisie aan had staan. Dat was niet het geval. Ik zette de televisie alsnog aan en mijn moeder vertelde mij dat er een aanval was geweest op het Amerikaanse Kamp in Beiroet. Inmiddels waren de beelden van de aanslag te zien op de tv. De aanslag had deze zondagmorgen om 06:22:31 plaatsgevonden door middel van een lichte vrachtwagen geladen met 5000 kg aan explosieven en had 241 dodelijk slachtoffers ten gevolg, er waren 70 gewonden. Dit waren hoofdzakelijk Amerikaanse Mariniers. Het gebouw was volkomen verwoest.
Tegelijkertijd reed in het centrum van Beirut eenzelfde voertuig in op het HQ (Le Drakar) van het Franse 1e Regiment Parachutisten. Hierbij kwamen 58 Franse Parachutisten en de Libanese conciërge en zijn gezin om het leven.
Het was de grootste aanslag op Amerikaanse doelen sinds WO II, men zegt dat hierna “the War on Terror” door de U.S. zijn aanvang nam.
Na terugkomst in Nederland vernam ik van mijn kapitein dat het verbod het kamp te bezoeken te maken had met onze eigen veiligheid. Je liep er gevaar omdat de verschillende milities de Amerikanen van partijdigheid betichten met de maronitische christenen, zodat deze het land zouden kunnen gaan domineren. De Marines lagen regelmatig onder vuur. Dat bleek in oktober 1983, toen veilig thuis maar aan de andere kant in mijn hoofd heel dichtbij. Een gevoel van onmacht kwam naar boven. Mijn maat en ik hadden bij dat BLT HQ aan de oostzijde een half jaar eerder een foto gemaakt als herinnering aan een geweldig gastvrij onthaal door deze Amerikaanse Marines. Ondanks dat er al heel wat jaren waren verstreken zijn heeft Libanon een plekje in mijn hart. En hoewel niet dagelijks zijn er nu nog steeds momenten dat ik terugdenk aan mijn uitzending. De rugzak heeft nooit vol gezeten maar echt leeg is hij nooit geweest.
Mei 2018
Ik heb altijd al gespeeld met de gedachten Libanon weer te bezoeken en begin dit jaar was het zover.
Gedurende de periode van 26 april tot en met 6 mei ben ik in Libanon geweest. De reis werd mogelijk gemaakt door de Stichting “Weerzien Met Libanon”. Ik vertelde mijn vrouw dat deze reis een punt was achter mijn uitzending. Maar ik moet bekennen dat de punt een komma is geworden. Ik wil ooit weer naar Libanon toe. Het was een prachtige reis met fijne mensen en zowel een reis met een lach als een traan.
Op de eerste dag hadden we een tweetal herdenkingen. Een herdenking bij de Franse Ambassade en een herdenking bij de Amerikaanse Ambassade. Voor mij een mooie afsluiting om hier bij de U.S. Ambassade een krans te mogen leggen als eerbetoon aan de eerdergenoemde 241 omgekomen U.S. Marines. En die gelegenheid werd mij door Chris Laarhoven gegeven.
Samen met Bert Pijnenburg heb ik de krans mogen leggen.
“Blessed are the peacemakers, for they will be called children of God”
“SEMPER FI”
Het verhaal van Gerard Martens, door Chris laarhoven.
